Nasze wspólne opowiadanie.

Shadow

- Przewieziemy Cię do specjalnej sali. Im szybciej zaczniemy, tym są większe szanse - powiedział lekarz, klepiąc go po ramieniu. - Będzie dobrze.

Lola

Po chwili wypełnionej wypełnianiem papierów, Bill wraz z lekarzem udali się do nowego miejsca pobytu Kaulitza.

Shadow

- Panie doktorze... mogę jeszcze na chwilę zajrzeć do Anny? - Zapytał, patrząc na lekarza błagalnie.

Konaszefka

- Dobrze. Masz trzy godziny, a później długo nie będziecie się widzieć - powiedział doktor.

Shadow

Bill pokiwał głową, którą po chwili spuścił i powędrował do sali, gdzie leżała Anna. Przez cały czas zastanawiał się, co będzie, jeśli jednak lekarzom nie uda się w porę powstrzymać choroby. Przecież nie może umrzeć, nie może zostawić tu osób, które pokochał całym sercem, a najbardziej jednej - największego skarbu, jaki dostał od życia.
- Wszystko będzie dobrze - powiedział sam do siebie, zaciskając dłonie w pięści, a jedna łza wymknęła się spod jego przymkniętych powiek.

Konaszefka

Wszedł do sali, gdzie była Anna. Dziewczyna przeglądała akurat coś w jakimś albumie.
- Słoneczko - uśmiechnął się do niej chłopak. Anna spojrzała na niego i puściła mu oczko.
- Widzisz? - pokazała mu stronę w albumie. - Moja matka nie jest moją biologiczną. Zginęła w katastrofie lotniczej, gdy miałam 8 lat. Ale Yvonne traktuję jak ją.
Bill nie wiedział, czy dobrze usłyszał. Anna nigdy mu o tym nie mówiła.

Shadow

- O czym Ty mówisz? - Zapytał zdziwiony, siadając na rogu jej łóżka i przeglądając kolejne zdjęcia w albumie.
- Nie mówiłam Ci? - Zdziwiła się, a chłopak pokręcił przecząco głową.

Konaszefka

- Ta mama nie jest moją prawdziwą. Ojciec poznał ją w dwa lata po śmierci biologicznej matki. Po trzech latach wzięli ślub. Mam nawet starszą siostrę, ale wyjechała i straciliśmy z nią kontakt.

Shadow

- Nigdy mi o tym nie wspominałaś - powiedział, gdy dziewczyna zamknęła album, położyła go na stoliku i przytuliła się do niego.
- Było tyle problemów, że zupełnie zapomniałam Ci powiedzieć... Gniewasz się?

Konaszefka

- Na ciebie? Nigdy - pocałował ją w policzek, ale Anna chciała czegoś więcej. Skierowała swoje usta do jego warg. Lekko je musnęła, po chwili robiąc to coraz namiętniej. Palcem bawiła się jego włosami. Billowi sprawiało to niemałą przyjemność. Przytulił ją do siebie, po chwili odrywając od niej usta, mocno przyciskając do swojego wątłego ciała, co miało pełnić rolę uścisku.

Shadow

- Bill, co powiedział lekarz? - Zapytała po chwili, wciąż mocno tuląc się do niego. - Kiedy zaczynasz chemioterapię?
- Dzisiaj - odpowiedział smutnym głosem, całując ją w czubek głowy.
- Będę z Tobą, będę Cię odwiedzać codziennie, bo lekarz raczej nie pozwoli nam leżeć razem, prawda?

Konaszefka

Chłopak westchnął.
- Anuś, nie będziesz mogła mnie odwiedzać, przynajmniej przez trzy dni...

Shadow

- Jak to, dlaczego? - Zapytała, odsuwając się nieco od niego i przyglądając mu się uwaznie. - Nie zostawię Cię tam samego. Nie mogą mi zabronić Ciebie widywać...

Konaszefka

- To wymogi leczenia. Tak przynajmniej mówi lekarz. Musisz, słońce - powiedział, patrząc prosto w jej oczy.

Shadow

- Nie, Bill. Ty byłeś przy mnie cały czas. Ja nie mogę Cię tam zostawić. Nie mogę, rozumiesz? Porozmawiam z lekarzem - powiedziała dziewczyna, wychodząc z łóżka, ale Bill ją powstrzymał.

Konaszefka

- Anna, nie. Masz tu zostać. Zrób to dla mnie, albo... - chciał coś powiedzieć, lecz gula utknęła mu w gardle. Po chwili jednak odwrócił od niej wzrok i kontynuował:
- Z nami koniec, ale wrócę dopiero po leczeniu.
- Bill, ty chyba nie mówisz poważnie? - spytała, siadając na rogu łóżka.

Shadow

- Bill - dotknęła lekko jego ramienia, ale chłopak spuścił głowę. - Bill, nie rób mi tego, proszę. Wiesz, że Cię kocham i jesteś dla mnie najważniejszy? Własnie dlatego chcę być przy Tobie caly czas, a szczególnie teraz. Przejdziemy przez wszystko razem, pamiętasz?

Konaszefka

- Pamiętam. Ale chcę twojego dobra. I mojego. Dlatego nie możesz się ze mną spotykać przez trzy dni, odkąd stąd wyjdę, jasne? - powiedział ostro, sam sobie się dziwiąc.

Shadow

- Bill... ale dlaczego? - Zapytała, a łzy zaczęły spływać jej po policzkach.

Konaszefka

- Taki są wymogi lekarza, kochanie - szepnął, lekkimi pocałunkami ścierając łzy z jej policzków. - Nie płacz, proszę.

Shadow

Dziewczyna pociągnęła głośno nosem i mocno objęła ramionami szyję Czarnego, całym ciałem przylegając do jego.
- Ile mamy czasu?

Konaszefka

- Jeszcze... Dwie i pół godziny - powiedział, gładząc dłonią jej włosy.
- Pocałuj mnie, jakbym miała odejść już na zawsze, proszę... - szepnęła mu.

Shadow

- Słonko, o czym Ty mówisz? - Zdziwił się, odgarniając z jej twarzy kilka kosmyków włosów.
- Zrób to, proszę - powtórzyła, patrząc prosto w jego oczy.
Czarnowlosy ostrożnie dotknął jej warg, wplątując swoje palce w jej włosy. Z czasem całowali się coraz namiętniej i zachłanniej, jakby mieli już nigdy więcej zasmakować smaku swoich ust.

Konaszefka

Gdy chłopak chciał już skończyć, Anna na to nie pozwoliła. Chciała, aby ten pocałunek trwał jak najdłużej.

Shadow

- Wytrzymamy te trzy dni, zobaczysz - powiedział po chwili, gładząc ją po policzku. Anna blado się uśmiechnęła i mocno przytuliła się do niego, opierając głowę na jego ramieniu.