Nasze wspólne opowiadanie.

Konaszefka

- Boję się - szepnęła Anna, sięgając po kule.

Shadow

- Ja też - powiedział Bill, całując ją w czoło. Razem zeszli do pokoju, w którym siedział tylko Ben i Tom.

Konaszefka

Tom jednak też po chwili wyszedł. Zostali sami.
- Słucham, tato? - powiedziała cicho Anna.

Shadow

- Chciałbym z Wami porozmawiać - powiedział Ben. Anna mocniej ścisnęła rękę Billa.
- Nie rozumiem, dlaczego Yvonne jest Wam przeciwna. Możecie mi wyjaśnić, co się stało?

Konaszefka

- My właśnie nie wiemy. Ot tak mama na nas naskoczyła - powiedziała Anna, patrząc na Billa.

Shadow

- Kochanie, wiesz, że zalezy mi na Twoim szczęściu, ale nie powinnaś krzyczeć na Yvonne. Powiedziała mi o całej sytuacji przed szpitalem. Zachowałaś się nie w porządku - powiedział Ben, a Anna spuściła głowę, czując na sobie spojrzenie Billa.

Konaszefka

- Ale tato... Ty byś też nie wytrzymał, gdyby ona zaczęła wyzywać mamę. Tak samo ja nie wytrzymałam, gdy zaczęła wyzywać Billa od pedałów i idiotów... - powiedziała, odwracając wzrok od Billa.

Shadow

- Anna, nie wiem, co będzie dalej. Porozmawiam z Yvonne i razem znajdziemy rozwiązanie z tej całej sytuacji - westchnął mężczyzna, podchodząc do córki i całując ją w czoło. - Ale myślę, że narazie powinnyście od siebie odpocząć.

Konaszefka

- Ale tato...
- Slucham?
- Bedę mogła zostać dalej z Billem? - spytała.

Shadow

- Myślę, że tak. Osobiście nie mam nic przeciwko Waszemu związkowi. Sam kiedyś byłem w Twoim wieku - uśmiechnął się Ben, mocno przytulając Annę.
- Dziękuję. Kocham Cię, tato - powiedziała dziewczyna, całując ojca w policzek.

Konaszefka

- Ja ciebie też. Ale na pewno nie tak, jak Bill. - Mężczyzna puścił oczko chłopakowi.

Shadow

Bill uśmiechnął się do mężczyzny i objął Annę ramieniem.
- Do zobaczenia dzieciaki. Przyjedziemy z Yvonne pojutrze.

Konaszefka

- Pa, tato - pomachała mu dziewczyna.
- Wszystko będzie dobrze - pocałował ją Bill w policzek. A Anna jak małe dziecko pokazała na usta.
- Tutaj - powiedziała cicho. Bill już chciał ją pocałować, gdy na ich kolana rzucił się Andreas.
- Auć! - krzyknęła Anna.

Shadow

- Przepraszam - Andreas odskoczył jak oparzony, przykładając sobie dłoń do ust i patrząc z przerażeniem na Annę, która skrzywiła się z bólu. - Ja naprawdę nie chciałem, przepraszam...

Konaszefka

- Już nie przepraszaj... To nie zwróci mi uśmiechu - pokazała mu język. - Boli... - dodała ciszej.

Shadow

- Zaraz przestanie - powiedział Bill, całując ją w nos. Anna blado się uśmiechnęła i oparła głowę na ramieniu Billa.
- I jak poszła rozmowa? - Zapytał blondyn, siadając na fotelu.

Konaszefka

- Chyba dobrze - powiedziała Anna, pukając lekko w gips. - Dawać markera i się podpisywać.

Shadow

- Ja pierwszy! - Krzyknął Tom, zbiegając ze schodów i wygrzebując z szuflady czarnego markera.

Konaszefka

- Dobrze. Tylko się nie pozabijajcie - powiedziała, dając gips na stolik, aby każdy miał dobre dojście do wolnego skrawka.
Tom jako pierwszy. Gdy Anna zobaczyła jego podpis, wybuchła śmiechem.
- Twój numer telefonu i zadzwoń do mnie?! - nie mogła powstrzymać śmiechu.

Shadow

- Tak. Jak będziesz chodzić po ulicy, to z pewnością będziesz mijała wiele ślicznych dziewczyn, a wtedy... - rozmarzył się, ale przerwała mu Natasha.
- Wiele ślicznych dziewczyn, tak? - Zmrużyła oczy, składając ręce na piersiach.

Konaszefka

- E no... Ale i tak mam najśliczniejszą? - powiedział, całując Natashę w policzek.
- Teraz to fanki nie dadzą mi spokoju.

Shadow

- Przeżyjemy - uśmiechnęła się do niej Anna, podając markera Billowi - Teraz Ty, skarbie.

Konaszefka

- Hmmm... Co by tu napisać - rozmyślał.
Po chwili namysłu wymyślił.

"Jestem durny, jestem głupi, ale moja dziewczyna i tak mnie lubi! Kocham Cię, Anuś. Bill"

- Aż dziwne, że mi się zmieściło - powiedział chłopak, dumny z siebie. Anna spojrzała na jego podpis.

Shadow

- Też Cię kocham - zaśmiała się, całując go w usta.
- No to teraz ja - wyszczerzył się Andi. Zatarł dłonie i zaczął pisać.

Konaszefka

- I tak kiedyś będziesz moja, Andi? Co to ma znaczyć? - oburzył się Bill.