Nasze wspólne opowiadanie.

Konaszefka

Palcami uczył się kształtu jej brzucha i klatki piersiowej.
- Kocham cię, wiesz? - spytała Anna, pomiędzy pocałunkami.

Shadow

- Wiem, bo ja Ciebie też i już nie wyobrażam sobie bez Ciebie ani jednego dnia - odpowiedział Bill, ściągając z niej bluzkę.

Konaszefka

- Bez twoich pocałunków, nic nie byłoby takie same... - szeptała mu do ucha.

Shadow

Chłopak uśmiechnął się szeroko i powoli zsuwał się z pocałunkami coraz niżej.

Konaszefka

Gdy jego usta pieściły jej pępek, Anna zagryzła dolną wargę.

Shadow

Bill uśmiechnął się szeroko, patrząc prosto w ukochane tęczówki. Jego oczy błyszczały jak nigdy. Dziewczyna dotknęła lekko jego policzka.
- Bill, nie chcę Cię stracić - szepnęła cicho, po czym mocno się do niego przytuliła, wyczuwając każdą jego kość.

Lola

- Nie stracisz... Nie rozdzieliła nas twoja matka, przeszkody stawiane przez los... Najwidoczniej jesteśmy sobie przeznaczeni.

Kon - don't log. · Gość

- I oby tak było zawsze - szepnęła mu do ucha. - Chodźmy spać, jestem zmęczona.

Shadow

Chłopak uśmiechnął się lekko, pocałował Annę w czoło, po czym mocno przytulił ją do siebie.
- Dobranoc - powiedziała dziewczyna, kładąc głowę na jego ramieniu i zamykając oczy.

Konaszefka

Chłopak jeszcze patrzał na nią przez pewien czas. Nie mógł uwierzyć, że jest aż tak szczęśliwy.

Shadow

Pocałował ją w czubek głowy i sam zamknął oczy, pogrążając się w głębokim śnie.

Lola

Ich sen był spokojny, nie przerwany. Nikt nie zburzył ich magii. Do czasu.

Konaszefka

- Bill, Anna; wstawajcie! - Usłyszeli krzyk Toma, a po chwili jego kasłanie.
- Co się dzieje? - spytał Bill, patrząc na kłęby dymu w pomieszczeniach.
- Cały budynek się pali! - powiedział Andreas, który dobudzał Annę.
Ponieważ ich mieszkanie* było dwupiętrowe, musieli jeszcze pokonać schody, co było nie lada wyczynem. Musieli także zejść na dół, ponieważ mieszkali na pierwszym piętrze.
Gdy wydostali się na zewnątrz, nie mogli uwierzyć, że ich ukochane mieszkanie płonie.
- O cholera! Andreas tam został!!! - krzyknął w którymś momencie Gustav, z przerażeniem.

*zaznaczyłam, bo wprowadziliście piętro, jakby to był domek. A to było mieszkanie w takim ekskluzywnym bloku z dwupiętrowymi mieszkaniami. Proszę nie zapominać.

Shadow

- Idę po niego - powiedział natychmiast Bill, ale Anna pociągnęła go za koszulkę.

Lola

- Nie pozwolę ci na to!
Ale jej nie słuchał. Pocałował ją szybko i pobiegł ku płomieniom. Już po chwili nie było go nigdzie widać.

Shadow

- Boże, Bill - szepnęła Anna, przykładając sobie dłoń do ust. Jedna łza spłynęła po jej policzku.
Minuty mijały, a chłopaków nie było widać.

Lola

Ręce jej się trzęsły. Nie panowała nad swoim ciałem. Powoli osunęła się na ulicę i schowała głowę między ramionami.

Shadow

- Anna, spokojnie. On zaraz stamtąd wybiegnie. Wrócą, obaj - powiedziała Natasha, kucając obok dziewczyny i kładąc jej dłoń na ramieniu.
Anna blado się uśmiechnęła i odwróciła głowę, a w unoszącym się dookoła dymie, ujrzała cień jednej sylwetki.

Konaszefka

Za tą sylwetką wyłoniła się druga. Pierwszy szedł Bill, ale idący za nim Andreas był mocno poparzony.

Shadow

- Bill, nic Ci nie jest? - Zapytała natychmiast Anna, uważnie przyglądając się chłopakowi.
- Mnie nie, ale Andreas jest mocno poparzony - odpowiedział Bill, wskazując na przyjaciela.

Konaszefka

- Ojej - powiedziała, czując jak po policzkach zaczynają spływać łzy. Andreasa wzięli lekarze do karetki.
- Nic mu nie będzie, prawda? - spytała Anna płacząc. Lekarz westchnął.

Shadow

- Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, ale te rany wyglądają bardzo źle - odpowiedział, klepiąc dziewczynę po ramieniu. - Trzeba być dobrej myśli.
- Bill, co teraz będzie? - Zapytała Anna, gdy lekarz już odszedł.

Konaszefka

- Musimy poczekać.
- Ale Andi jest wyjątkowy... - szepnęła, wtulając się w bluzkę Billa.

Shadow

- Wiem, wiem - uśmiechnął się Bill, całując ją we włosy.
- Gdzie teraz będziemy mieszkać? Chyba nie tutaj...

Konaszefka

Spojrzała na prawie doszczętnie spalony budynek.
- Jost coś załatwi.