Nasze wspólne opowiadanie.

Konaszefka

- Nie wiem, słońce, nie wiem. Ale jestem pewna, że zrozumie. Może w przyszłości, ale zrozumie - szepnęła mu do ucha i pocałowała prosto w usta.

Shadow

- Tak bardzo cieszę się, że Cię mam - uśmiechnął się Bill, gładząc dziewczynę po policzku.
- Ja też. A teraz... - zaczęła, ale przerwało jej pukanie do drzwi.
- Bill, jesteście tam? - Usłyszeli głos Davida.

Konaszefka

- Wchodź - powiedział Bill. David nie miał zbyt zadowolonej miny.
- Mam przykrą wiadomość. Żeby Anna była z nami i jeździła, potrzebna jest zgoda opiekunów, bądź rodziców. Niestety, twoja matka się nie zgadza i chyba będziesz musiała wrócić do domu... - powiedział ze smutkiem w głosie.

Shadow

Anna spuściła głowę.
- Może porozmawiaj z nią jeszcze raz? - Podsunął David, a Anna tylko westchnęła.

Konaszefka

- Z nią się coś dzieje. Nie wiem, co - powiedziała, patrząc za okno.
- A David, wiem, że jest środek nocy, ale mamy sprawę. Chcę nagrać piosenkę z Anną. - Bill wypiął dumnie pierś.

Shadow

- Chcecie nagrać wspólną piosenkę? - Zdziwił się David, a Anna i Bill pokiwali twierdząco głową.
- No cóż, nie widzę przeciwskazań - uśmiechnął się David.

Konaszefka

- Tylko pokaż mi, na co cię stać, Anuś - uśmiechnął się.
Dziewczyna zaczęła śpiewać 'Rette Mich'. David uśmiechnął się szeroko.

Shadow

- Podobało mi się - David pokiwał twierdząco głową. - Macie to u mnie jak w banku.
- Dzięki - uśmiechnął się Bill, po czym ziewnął szeroko.
- A teraz lepiej idźcie spać. Chyba już dosyć wrażeń, jak na jeden dzień.

Konaszefka

- Dobranoc - powiedział i zamknął drzwi. Anna szybko przebrała się w pidżamę z satyny, a Bill w bokserki. Rozmawiali jeszcze ze sobą jeszcze dwie godziny.
- Chciałbym, abyśmy zaśpiewali razem 'heilig'.

Shadow

- Zgoda - uśmiechnęła się Anna, mocno przytulając się do Billa.
- Anuś, porozmawiasz z mamą? Nie wyobrażam sobie tej trasy bez Ciebie... a poza tym mieliśmy jechać na wspólne wakacje, pamiętasz?

Konaszefka

- Pamiętam... Ale ja już nie umiem z nią rozmawiać. Spróbuję. Dla ciebie - pocałowała go w policzek. - Chodźmy spać.

Shadow

- Spełnię każde Twoje życzenie - uśmiechnął się Bill, całując Annę w czoło i mocno do siebie przytulając.
- Dobranoc - szepnęła dziewczyna.

Rano rozległo się głośne pukanie do drzwi.
- Anna, możemy porozmawiać? - Zapytała Yvonne.

Konaszefka

Dziewczyna przetarła oczy.
- A musimy? - spytała, nie wiedząc, co się dzieje.

Shadow

- Tak. Chciałam wszystko wyjaśnić - odpowiedziała kobieta, wchodząc do pokoju i odsłaniając zasłony.
- Co się dzieje? - Jęknął Bill, nakrywając się kołdrą po sam czubek głowy.

Konaszefka

- Nic, śpij dalej - powiedziała i pocałowała go w czubek głowy. Bill jednak chciał sprawdzić, a gdy zobaczył matkę Anny, zatkało go.

Shadow

- Anna... ja chciałam Was przeprosić - powiedziała Yvonne po chwili, a Bill aż otworzył usta ze zdziwienia.

Konaszefka

Był pewien, że się przesłyszał. Anna aż usiadła z wrażenia.

Shadow

- Przeprosić? - Zapytała cicho Anna.
- Tak, przeprosić. Dużo nad tym wczoraj myślałam, rozmawiałam z Twoim ojcem i... przyznałam mu rację.

Konaszefka

- Pani chyba żartuje? - chłopak szeroko się uśmiechnął.

Shadow

- Nie, nie żartuję, Bill - Yvonne również się uśmiechnęłam. - I chciałam Was szczerze przeprosić.

Konaszefka

Bill, będąc nieprzytomnym, rzucił się na matkę Anny i zaczął ją mocno ściskać. Anna patrzyła na ten obrazek z rozbawieniem.

Shadow

- Bill, wystarczy już tych czułości - zaśmiała się Yvonne, po czym podeszła do Anny, mocno ją przytulając.
- Przepraszam Cię, kochanie. Chciałam tylko Twojego szczęścia, ale chyba zbyt późno uświadomiłam sobie, że tak naprawdę chciałam Ci je odebrać...

Konaszefka

- Kocham cię, mamo - powiedziała dziewczyna, a po jej policzku spłynęło parę łez. Bill był szczęśliwy, jak nigdy. Jednak po chwili zadzwoniła jego komórka.
- Słucham? - odebrał.
- Bill, Andreas... - zaczął płakać Tom. - On, on... nie żyje...

Shadow

Bill wypuścił telefon, który upadł na podłogę i rozsypał się na kilka części. Poczuł, jak po jego twarzy zaczynają spływać łzy.
- Bill, co się stało? - Zapytała Anna, natychmiast do niego podchodząc.
- Andreas... on...on... nie żyje - wykrztusił Bill i ukrył twarz w dłoniach.

Konaszefka

- Co?! - Nie mogła uwierzyć. Jej przyjaciel, ten utleniony blondasek, żartowniś. Dlaczego?
- To nie może być prawda! - krzyknęła, płacząc mocno.