Nasze wspólne opowiadanie.

Shadow

- Bill, przestań - powiedział Tom i wyszedł, zostawiając ich samych.
- Co Ci odbiło? Utwierdzam się w przekonaniu, że jednak dobrze zrobiłam, zdejmując pierścionek - powiedziała, wkładając ozdobę z powrotem do pudełka.

Konaszefka

- Anuś, nie mów tak. Ja nie wiem, co mi jest. Chyba... jestem zazdrosny, ot, co - westchnął i usiadł obok Anny. Wziął pudełeczko do ręki i zaczął nim obracać w palcach.
- Tylko wiesz, że ta zazdrość wbija mi nóż w serce? - spytała, biorąc z szafeczki jakiś napój i upijając łyk.

Shadow

- Wiem, przepraszam - powiedział i mocno ją przytulił.

Konaszefka

- Nie rób tak więcej. Możemy wrócić do rozmowy o zaręczynach? - spytała, aptrząc na niego badawczo.

Shadow

Chłopak pokiwał twierdząco i spuścił głowę. Anna westchnęła i wzięła do ręki pudełeczko. Wyjęła z niego pierścionek i zaczęła go obracać w palcach.
- Bill, ja potrzebuję czasu - powiedziała po chwili.

Konaszefka

Bill spojrzał na nią ze smutkiem.
- A nie możemy po prostu być zaręczeni, a ze ślubem zaczekać? Tobie tak ładnie w tym pierścinku...

Shadow

Anna uśmiechnęła się, założyła pierścionek i przyjżała się swojej dłoni.
- Wiesz, nawet o tym nie pomyślałam - powiedziała, patrząc na Billa.

Konaszefka

- Ale pamiętaj. To, że potrzebuję czasu nie oznacza, że cię nie kocham - powiedziała i podeszła do Billa. - Jeju, jak bym chciała, żeby już mi zdjęli ten gips...

Shadow

- A kiedy tak właściwie miałaś się stawić u lekarza? - Zapytał, a Anna spojrzała na kalendarz.
- E... jutro?

Konaszefka

Oboje szeroko się uśmiechnęli. Do pokoju wszedł Tom.
- Brat, mogę cię prosić na słówko? - spytał.

Shadow

- Jasne - Bill pocałował Annę w policzek i wyszedł z bratem na korytarz.
- O co chodzi?

Konaszefka

- Bo widzisz... Przepraszam, że tak się do was mieszam - powiedział Dredziarz. - Może lepiej będzie, jak będziecie mieszkać osobno?

Shadow

Billa wyraźnie zaskoczyło to pytanie.
- Skąd ten pomysł?

Konaszefka

- Zauważyłem, że my wam tylko przeszkadzamy i przez to coraz częściej się kłócicie - westchnął Tom, a Bill spojrzał na niego z uśmiechem.
- Głupek. To właśnie dzięki wam widzę, co robię źle, o.

Shadow

- Tak myślisz? - Zapytał Tom, a Bill pokiwał twierdząco głową i poklepał go po plecach.
- A jak Natasha?

Konaszefka

- Cóż. Chyba... lepiej - odpowiedział.

Shadow

- Chyba? Z tego, co widziałem to doszliście do porozumienia - zapytał Bill, a Tom pokiwał twierdząco głową.
- Ale wiesz, to jest dla mnie dziwna sytuacja, nigdy się w takiej nie znalazłem i boję się, że zrobię jeden zły ruch i ją stracę.

Konaszefka

- Musisz się nią opiekować. Niech zobaczy, że ci na niej zależy. Może będzie małe Tomusiątko? - zaśmiał się Czarnowłosy.

Shadow

- Nie tak szybko. Prędzej będzie Billusiątko - Tom wytknął bliźniakowi język.

Konaszefka

- A może i para? - rozmarzył się.
- Bill, zaczynam się ciebie bać - zaczął się śmiać Tom.

Shadow

Bill również się roześmiał.
- Nie! - Usłyszeli krzyk Natashy.

Konaszefka

Szybko pobiegli do pokoju Toma i Natashy, gdzie chłopcy ujrzeli ojca dziewczyny, który się z nią szarpał, oraz policję.
- Tom! - krzyknęła dziewczyna, i szybko podbiegła do Dredziarza, mocno się do niego przytulając.

Shadow

- Ja nie wrócę do niego. On nie może mnie stąd zabrać. Jestem już pełnoletnia - szlochała w jego koszulkę. Tom spojrzał na ojca dziewczyny, który był czerwony ze złości.
- Słyszał pan? Ona jest już pełnoletnia, więc nie ma pan prawa jej do niczego zmuszać.

Konaszefka

- Ale jest zameldowana u ojca i niestety ma tam wrócić - powiedziała jakaś policjantka.
- On się nad nią znęcał! Dlatego uciekła! Byłem świadkiem! - krzyknął Tom, pokazując jedną ręką na ojca Natashy, zaś drugą mocno tulił ją do siebie.

Shadow

- Właśnie, że nie! Nie znęcałem się nad nią. Chciałem ją tylko wychować na porządną dziewczynę, a nie rozpuszczone dzieciątko! A do tego potrzebna jest ojcowska ręka. I tak mi się odpłacasz, Natasha? - Krzyczał jej ojciec. - Za to wszystko, co dla Ciebie poświęciłem?
- Proszę pana, proszę się uspokoić. Natasha, możemy porozmawiać? - Zapytała policjantka.