Nasze wspólne opowiadanie.

Konaszefka

Dziewczyna pokiwała twierdząco głową.
- A czy on może pójść ze mną? - spytała, wskazując na Toma.

Shadow

- Wolałabym porozmawiać na osobności - odpowiedziała kobieta, kładąc dziewczynie dłoń na ramieniu.

Konaszefka

Natasha spojrzała na Toma.
- Idź, ja tu zostanę. Będzie dobrze - szepnął jej na ucho.

Shadow

Dziewczyna pokiwała twierdząco głową, starła z policzków łzy i posłusznie wyszła za policjantką.
Tom usiadł w fotelu i spojrzał z nienawiścią na ojca Natashy.

Konaszefka

- Niewdzięcznica - prychnął mężczyzna. - Puszcza się na ulicy, a teraz jeszcze ojca chce oczernić.
Tom zacisnął pięści. Bill położył mu rękę na ramieniu.
- Spokojnie, Tom - powiedział do brata.

Shadow

- Natasha, czy to prawda, co mówi Twój ojciec? - Zadała pierwsze pytanie policjantka, gdy weszły do pustego pokoju. Dziewczyna pokręciła przecząco głową.

- Niech pan jej tak nie nazywa! - Krzyknął Tom i wstał z fotela, ale Bill go zatrzymał.

Konaszefka

- Więc... Jak jest naprawdę? - spytała kobieta i spojrzała badawczo na Natashę.

- Ja jej nie wyzywam. Mówię prawdę. Dziewczyna daje dupy za pieniądze i jeszcze się cieszy.
Jeden z policjantów wszystko nagrywał, aby mieć także dowody. Tom już powoli nie wytrzymywał.
- Brat, szkoda rąk brudzić - uspokajał go Bill.

Shadow

- Mój ojciec, on... On jest okropnym człowiekiem. Bił mnie, wyzywał, znęcał się, dlatego uciekłam. Nie mogłam już dłużej wytrzymać w tym domu - po policzku Natashy spłynęła jedna łza.
- A matka?
- Nie żyje.

- Wiem, ale ja zaraz nie wytrzymam, Bill. Jeszcze jedno takie słowo, a nie zapanuję nad sobą - Tom zacisnął dłonie w pięści.

Konaszefka

- A kim jest ten chłopak w dredach? - zadała kolejne pytanie, uprzednio wszystko notując.

- Myślisz, że możesz coś zrobić? - prychnął mężczyzna.

Shadow

- A czy to ważne? Możemy już wrócić? - Natasha nie chciała wplątywać w to Toma.

- Nie chciałby pan się o tym przekonać - warknął Tom.

Konaszefka

- Niestety, ale muszę to wiedzieć - powiedziała policjantka.
- To mój chłopak - odpowiedziała po chwili Natasha. - Właśnie on mi pomógł przetrwać w tych najgorszych sytuacjach. Wraz z jego przyjaciółmi wiele mi dali. I zrozumieli.

- Jaki wyszczekany! Widzę, że Natasha ceni się coraz bardziej - zaśmiał się ojciec dziewczyny.
Tom nie wytrzymał, jednak nie chcąc mieć nieprzyjemności, kopnął jedynie w szafeczke obok.

Shadow

- Rozumiem. Mam już chyba wszystko, czego potrzebuję.

- Wiedziałem, że się na to nie odważysz - uśmiechnął się ojciec Natashy.

Konaszefka

Już chciały wychodzić, ale Natasha jeszcze na chwilę zatrzymała kobietę.
- Ale będę mogła tu zostać? Proszę? - spytała, a po jej policzku spłynęła łza.

- Nie chciałem pana skrzywdzić. To mogłoby się źle skończyć - powiedział z gniewem chłopak.

Shadow

- Ech, narazie nie mogę niczego obiecać. Muszę porozmawiać jeszcze z Twoim ojcem.

- Ty mógłbyś mnie skrzywdzić? Ty? - Roześmiał się mężczyzna. - Niezły żart.

Konaszefka

- I z przyjaciółmi - dodała po chwili namysłu. - Powiedz policjantom, gdzie oni są. Musimy też spisać ich zeznania.
Obie weszły do głownego pokoju i zastały tam czerwonego ze złości Toma oraz śmiejącego się prostow twarz Dredziarza ojca Natashy.
- Bill, gdzie jest Anna, Georg, Gustav i Jost? Muszą spisać wasze zeznania, przepraszam - powiedziała dziewczyna.
- Nie masz za co. Pamiętaj, jesteśmy z tobą - powiedział chłopak.

Shadow

- Idę po nich, ale pilnuj Toma - powiedział Bill i wyszedł.
- Tom, nie denerwuj się, proszę. Nie słuchaj go - szepnęła Natasha, przytulając się do niego.

Konaszefka

- Nie dam cię obrażać. Nie komuś takiemu - szepnął i mocniej przytulił dziewczynę do siebie. Po chwili do pokoju weszła cała gromada ich przyjaciół.
- O to nawet już starych i dziewczyny zaliczasz? - powiedział pogardliwie mężczyzna, śmiejąc się przy tym.

Shadow

- Proszę się uspokoić w końcu, bo będziemy musieli ukarać pana grzywną! - Krzyknęła policjantka. - A Was zapraszam do pokoju obok.
- Tom, ja nie chcę tu z nim zostać - powiedziała cicho Natasha, kurczowo zaciskając dłonie na koszulce dredziarza.

Konaszefka

- Ty kochanie, możesz iść do pokoju przyjaciół z policjantem, jeśli nie chcesz tu być - powiedziała kobieta i uśmiechnęła się ciepło. - A was zapraszam.
Wskazała na otwarte pomieszczenie.

tysiak Very Happy

Shadow

Natasha uśmiechnęła się lekko, pocałowała Toma w policzek i wyszła z policjantem, nawet nie patrząc na ojca.

Konaszefka

Wszyscy weszli do pomieszczenia.
- Dziewczyna mówiła, że ty jesteś jej chłopakiem, a wy przyjaciółmi, którzy jej bardzo dużo dali i pomogli. Opowiedzcie mi, jak wygląda to z waszej perspektywy. Może najpierw ty. - Wskazała na Toma. - Imię, nazwisko i wiek. No i zeznania.

Shadow

- Tom Kaulitz, we wrześniu skończę osiemnaście lat - powiedział Tom. - Znam Natashę już trochę czasu i wiem, jak ojciec się nad nią znęcał. Kiedy wpadłem na nią w parku, miała całe posiniaczone ręce.

Konaszefka

- Spotykaliśmy się trochę jako przyjaciele. Później zostaliśmy parą. Nie widzieliśmy się trochę, a kiedy poszedłem ją odwiedzić, wybiegła z domu cała pobita. Wziąłem ją na ręce i zaniosłem do naszego mieszkania. Po pożarze zamieszkała ze mną tu w hotelu - opowiadał, a głos co jakiś czas mu drżał.

Shadow

- Dobrze... - mruknęła kobieta, zapisując coś w notatniku. - Jesteś wolny - uśmiechnęła się do Toma, który szybko opuścił pokój.

Konaszefka

- Ktoś chce następny? - spytała, patrząc na pozostałych. Zaczęli opowiadać, co chwilę ktoś dopełniał wypowiedź drugiego.
- Oni naprawdę się kochają - podsumował Georg, a reszta przytaknęła.