Nasze wspólne opowiadanie.

Shadow

- Już. To dobrze, bo nie chciałbym, żebyś miał problemy z policją - powiedział Bill i poklepał brata po ramieniu. Tom podszedł do płaczącej Natashy i mocno ją przytulił.

Konaszefka

- Słońce, już cicho. Już tu nie przyjdzie, przysięgam... - szeptał jej do ucha.

Shadow

- Chodź, zostawmy ich samych - powiedziała Anna, mrugnęła porozumiewawczo do Toma i wypchnęła Billa na korytarz.

Konaszefka

- Tom, ja już tak nie mogę. Ja już nie chcę żyć.

Shadow

- Natasha, nie mów tak, proszę - szepnął Tom, a po jego policzku spłynęła łza. - Zrobię wszystko, abyś była szczęśliwa.

Konaszefka

- Wiem, Tom, wiem. Tak cię kocham, ale ja już naprawdę nie mogę. - Dziewczyna wtuliła się w niego jeszcze bardziej.

Shadow

- Słońce, wszystko już się ułoży. Twój ojciec słono zapłąci za to, co Ci zrobił. Już nigdy Cię nie dotknie, obiecuję Ci to. A teraz połóż się, jesteś zmęczona - szepnął Tom, całując ją w czoło.

Konaszefka

- Nie zostawiaj mnie - pociągnęła go za rękaw. Chłopak położył się obok niej i pocałował w usta. Dziewczyna oddała się temu pocałunkowi, jak nigdy. Jednak Tom wiedział, że nie może się teraz z nią kochać. Za dużo bólu dzisiaj przezyła.
- A teraz ładnie śpimy, tak? - spytał cichutko, czując jej oddech na swoich ustach.

Shadow

Natasha kiwnęła głową i mocno przytuliła się do Toma, szlochając cicho.
- A jeśli on wróci? Jeśli go uniewinnią? - Zapytała nagle.

Konaszefka

- Nie ma szans, kochanie. Nie pozwolę na to - odpowiedział.

Shadow

- Dziękuję, Tom. Za wszystko. Kocham Cię - powiedziała i zamknęła oczy.

- Biedna Natasha - westchnęła Anna, siadając na łóżku i podciągając nogi pod brodę.

Konaszefka

- Tak, masz rację - westchnął Bill, siadając obok Anny. - Chodźmy do restauracji. Wypijemy kawę, zjemy truskawki z bitą śmietaną.

Shadow

Anna pocałowała go w policzek i wyszli. Usiedli przy stoliku, a w kącie restauracji zauważyli smutnego Georga, który mieszał łyżeczką w swojej filiżance.

Konaszefka

Szybko zmienili stolik, tym samym przysiadając się do przyjaciela.
- Co się dzieje? - spytała Anna, uprzednio całując Georga w policzek na przywitanie.

Shadow

- Nic - mruknął chłopak, opierając dłoń na policzku.
- Oj Georg, przecież widzę! Wiesz, że nam możesz powiedzieć - Anna położyła mu dłoń na ramieniu.

Konaszefka

- Brakuje mi koncertów. Tak jakoś... dziwnie.

Shadow

- Oj, przyjacielu. Jeszcze zdążysz się nimi zmęczyć - zaśmiał się Bill, klepiąc Georga po ramieniu. - Mieliśmy zamiar zorganizować kilka koncertów w Polsce, ale jeszcze trzeba wszystko uzgodnić z Davidem.

Konaszefka

- W Polsce? - ożywił się. - A będziemy może w Gdańsku?

Shadow

- Owszem, mieliśmy w planach zwiedzić Gdańsk i nawet zagrać tam koncert. A czemu to dla Ciebie takie ważne? - Zapytał Bill, uśmiechając się szeroko.

Konaszefka

- E... Bo tam mam... No... Bliską koleżankę. Nazywa się Ania. Bill nie szczerz się tak!

Shadow

- Bliska koleżanka. Tak to się teraz nazywa - zachichotał Bill.

Konaszefka

- Ania? To chyba polskie zdrobnienie od Anny, nie? - spytała dziewczyna, pukając Billa.

Shadow

- Tak, dokładnie - odpowiedział Georg.
- No to teraz koniecznie musimy porozmawiać z Davidem - uśmiechnęła się Anna i wzięła do ust truskawkę.

Konaszefka

- Truskawka... - szepnął Georg.

Shadow

- No, co? - Zdziwiła się Anna, patrząc na Georga, który oblizał usta.