Nasze wspólne opowiadanie.

MaDzia ®

- No Bill'uś ty jesteś moim ukochanym dzieckiem. A reszta tej gromady to takie... adoptowane dzieci?
- NIE - sprzeciwił się Tom - bo ja jestem bliźniakiem Billa.
- Oj, coś po was nie widać... - zaśmiała się.

Konaszefka

- Ale jednak geny są - wystawił jej język. - Jednak jest też różnica. W spodniach - zaczął się śmiać. Dostał od Billa w łeb.

Shadow

- Tak, zgadza się. Ja jestem... lepiej wyposażony - odpowiedział Bill, dumnie wypinając pierś.

MaDzia ®

- O a skąd to masz widzieć!? - Tom się oburzył.
- Pytasz jakbyś nie wiedział - dmuchnął Bill i całą reszta zaczełą się śmiać [bez wyjątków]

Konaszefka

- Jezu, gdzie ja trafiłam. - Pokręciła głową Anna. Usiadła Andiemu na kolanach.
- Widzę, że tak każdego z osobna wysiedzisz - stwierdził utleniony blondyn.

Shadow

- Oczywiście. Muszę pobudzić zazdrość u takiego jednego - zaśmiała się cicho. - Bo jak narazie jest zajęty dyskusją z Tomem, który i co ma większe.
- Hmm... powiem Ci, że to ja mam najlepszy sprzęt z nas wszystkich tu zgromadzonych - odpowiedział z uśmiechem, oplatając ramiona wokół dziewczęcej talii.

MaDzia ®

- Nie dotykaj mnie - odpowiedziała szybko i ze strachem.
- Przepraszam - spuścił wzrok.
- Kochanie co jest? - Bill

Shadow

- Nic - odpowiedziała cicho, podchodząc do Billa i mocno się do niego przytulając. Czarny mocno przycisnął ją do siebie i spojrzał na Andreasa, który tylko wzruszył ramionami i odwrócił głowę w drugą stronę.

MaDzia ®

Wiedział o co chodziło. Andreas najwyraźniej zapomniał. No cóż, nasępnym razem będzie pamiętał.
- Dojechaliśmy - Powiedział Mick.

Shadow

- Skarbie, chodź. Zobaczysz nasz dom - powiedział Bill, chwytając ją za rękę.
- Bill... - szepnęła cicho, patrząc na niego załzawionymi oczami.

MaDzia ®

- Co się stało niunia? - staną przy niej b. blisko. Objeła go rękami w talii i mocno przycisnęła do siebie.

Shadow

- Hej, słońce moje - szepnął, gładząc ją po włosach.
- Obiecaj, że nie zostawisz mnie nawet na chwilę - powiedziała cicho, spoglądając w ukochane oczy.
- Obiecuję - odpowiedział, uśmiechając się lekko i kciukiem starł z jej policzków łzy.

MaDzia ®

Poszli za reszta w stronę domu. Bill i Anna dostali największy i najfajniejszy pokój. Był utrzymany w ciemnym fiolecie i różnych szarościach.

Shadow

- Podoba mi się - uśmiechnęła się dziewczyna i usiadła na rogu łózka.
- Sam go wybrałem - odpowiedział Bill, stawiając pod ścianą bagaże i usiadł obok Anny.
Drzwi od pokoju się otworzyły, a do środka zajrzał Andreas.

MaDzia ®

- Anna... ja cie chciałem przeprosić. Poprostu mnie poniosło.. - Tłumaczył się tleniony blondas
- Już dobrze - powiedziała dziewczyna. Tak powiedziała jednak czuła coś całkiem innego.

Shadow

- Na pewno? - zapytał
- Na pewno - uśmiechnęła się blado i oparła głowę na ramieniu Billa, który podejrzliwie spoglądał na przyjaciela.

MaDzia ®

Siedzieli tak chwilę, aż Anna wstała i podeszła do dużego okna. Bill podszedł do niej i ostrosznie objął ją w pasie. Ona lekko podskoczyła ale nie krzyczała, ani nie uciekała.

Shadow

- Anuś, co się stało? - zapytał, odwracając ją przodem do siebie.
- Nic - odpowiedziała, mocno się do niego przutulając.
- Słonko, przecież widzę

Konaszefka

- Bo... Nie, nie ważne, naprawdę - powiedziała i wymusiła uśmiech.
- Kochanie, dla mnie to ważne. Widzę, że coś jest nie tak. Boisz się każdego dotyku... Domyślam się, o co chodzi, ale musisz mi powiedzieć, proszę. - Bill oparł czoło o jej czoło i spojrzał w jej smutne oczy.

Mała Niewiadoma

-Ja nie wiem jak ci to powiedzieć.- powiedziała Anna jednocześnie spuszczając wzrok.
-Proszę. Powiedz. Będzie ci lepiej.

Konaszefka

- Wiesz, ja teraz mam takie wrażenie, że każdy chłopak dotykając mnie chce mi zrobić krzywdę, jak Scott. Jedynie tak jakoś w twoich ramionach czuję się trochę pewniej, ale też się boję, chociaż wiem, że ty mi czegoś takiego nie zrobisz - powiedziała Anna i mocno przytuliła się do Billa. Chłopak czuł już mokre miejsce na swojej koszulce.
- Słonko, nie płacz, będzie dobrze... - pocieszał ją.

Mała Niewiadoma

-Nie wiem czy będzie dobrze. Wszędzie widzę Scotta. Nie mogę uwierzyć,że kiedyś byliśmy przyjaciółmi...
Teraz dziewczyna rozpłakała się już na dobre.

Konaszefka

Chłopak szeptał jej uspokajające słowa, głaskał po włosach. Kiedy dziewczyna wreszcie się uspokoiła, wyszli razem do kuchni, gdzie siedziała cała reszta.
- Słuchajcie. Przepraszam za moje zachowanie, ale wiecie... Po tym wszystkim mam takie... obrzydzenie - wyznała dziewczyna pozostałym chłopakom.
- Ale nie musiałaś nam tego mówić. - Uśmiechnął się Georg.
- Ale chciałam. Bo jesteście moimi najukochańszymi przyjaciółmi.

Mała Niewiadoma

Na usta dziewczyny wpełzł lekki, ale tym razem już prawdziwy i niewymuszony uśmiech. Reszta osób odwzajemniła gest.
-Ann. Chcesz się czegoś napić? - spytał Gustaw.
- Jasne.
Dziewczyna uśmiechnęła się jeszcze promienniej.

Konaszefka

Chłopak podał jej szklankę z gorącą herbatą.
- Rozumiem, że taka słodka dziewczyna nie słodzi? - zaśmiał się Gusti.
- Ty, ty, ty! Nie podrywaj mojej dziewczyny! - Bill pogroził mu palcem, oczywiście dla żartów.