Nasze wspólne opowiadanie.

MaDzia ®

EJ! ale my jesteśmy już w domu.

Lola

Shadow

- Bill, nie załamuj się, chłopie. Wszystko się ułoży - powiedział pocieszająco Gustav, klepiąc przyjaciela po plecach.
Czarny spojrzał na niego załzawionymi oczami.
- Dlaczego ona mi to robi? - zapytał szeptem.

Konaszefka

Tom kucnął obok niego.
- Ona po prostu nie umie sobie poradzić ze wszystkim... Bill, proszę, nie załamuj się idź dalej przez życie. Będzie jeszcze wiele miłości. - Bliźniak położył mu dłoń na ramieniu.

Shadow

- Ale ja nigdy nie pokocham nikogo tak, jak jej, rozumiesz? - niemal wykrzyczał te słowa i natychmiast ukrył twarz w dłoniach, a łopatki zadrżały od potężnego szlochu.

Lola

- Może daj jej trochę czasu? Niech odpocznie, przemyśli to wszystko... Popatrzy na to od nowej strony.

Konaszefka

Chłopak tylko płakał. Bo co innego mógł zrobić?

[Shadow, Lola, ja. Ok? Ja mogę za chwilę zniknąć, także jak długo nie będę odpisywać, to beze mnie.]

Shadow

- Jak długo mam czekać? - zapytał, unosząc zapłakaną twarz do góry.
- Tak długo, jak będzie trzeba. Będziesz czekał, bo warto, prawda? - odpowiedział mu Tom, spoglądając prosto w jego załzawione oczy.

[Okey]

Konaszefka

- Tom, nie wiem, czy warto. Ona mnie skreśliła... - szepnął Bill.

Shadow

- Bill, nie wolno Ci się poddać. Zrozum to wreszcie! - powiedział Tom, chwytając brata za ramiona i lekko nim potrząsając.
- Zostaw mnie, zostawcie mnie wszyscy! - krzyknął Bill, wyplątując się z uścisku i wybiegając z domu.

Konaszefka

Tom był nieco zdziwiony. Nie wiedział już, czy Bill chce zapomnieć, czy chce być z Anną. Pogubił się.

Dziewczyna leżała na łóżku szpitalnym, pokryta cała kołdrą. Obok siedzieli jej rodzice, jednak ta nie miała ochoty z nimi rozmawiać. Mimo tego, odwróciła się do nich przodem.
- Anusiu, a gdzie Bill? - spytała matka.

Shadow

Dziewczyna milczała. Odwróciła się w drugą stronę, wpatrując się w ścianę.
- Anuś? - matka położyła jej rękę na ramieniu, a Anna mimowolnie zadrżała.

Konaszefka

- Billa już nie ma. Nie chcę go w moim życiu - powiedziała ostro.

Shadow

- Ale, dlaczego? Przecież...
- Nie chcę o nim rozmawiać, dobrze? - powiedziała Anna już spokojniej. - Bill, to przeszłość.

Konaszefka

Nagle zobaczyła, że za szybą stał Bill. Schowała się pod kołdrę. Jej rodzice wyszli na korytarz.
- Jak ona się czuje? - spytał Bill, przejeżdżając palcem po zimnej szybie.

Shadow

- Nie najlepiej - odpowiedziała mu matka Anny, patrząc na córkę, która całkowicie nakryła się kołdrą. - Bill, co się właściwie stało?

Konaszefka

Chłopak kucnął pod szybą.
- Chodzi o to, dlaczego ona tu jest, czy co się z nami stało? - spytał z obojętnością. W środku tak bardzo chciał teraz dotknąć Anny, przytulić.

Shadow

- I to i to - odpowiedziała kobieta, przyglądając mu się uważnie. Czarny westchnął cicho, zatapiając dłonie w swoich włosach.

Konaszefka

- Cóż... Scott nie żyje, ale to pewnie państwo wiedzą. Ona... dziwnie zareagowała, ale nie chcę o tym mówić. A jeśli chodzi o nas... - przerwał i podkulił nogi pod brodę, oplatając je rękami. - Kazała mi się wynosić ze swojego życia...

Shadow

- Jak to?
- Ona mnie nie nawidzi. Nigdy mnie nie kochała - powiedział cicho, a jedna łza spłynęła po jego policzku.

Konaszefka

Yvonne nie wiedziała, co powiedzieć, schyliła się do Billa.
- Ona tak wcale nie myśli... - szepnęła mu na ucho.
- Niech wszyscy przestaną mi mówić, co ona myśli! - krzyknął, trzęsąc głową i znów płacząc.

Shadow

- Bill, uspokój się. Porozmawiajcie na spokojnie...
- Ona nie chce ze mną rozmawiać - odpowiedział spokojniej, podnosząc się z ziemi i spoglądając przez szybę.

Konaszefka

- Próbowałem już. Ona już nie chce mnie znać... Mam zniknąć. Kiedy ja nie potrafię... - szepnął, opierając głowę o szybę. Matka podeszła do drzwi i je otworzyła.
- Idź - szepnęła, wskazując na środek sali.
- Ale...
- Idź - powtórzyła. Chłopak wszedł.

Shadow

Stanął na środku sali, nie wiedząc, co zrobić. Anna automatycznie wyściubiła nos spod kołdry i spojrzała na niego zaskoczona.
- Co Ty tu robisz? - zapytała cicho, jednak po chwili zmieniła ton głosu.- Wyjdź.

Konaszefka

- Proszę porozmawiajmy... - szepnął, spuszczając wzrok.