Rozpacz - opowiadanie

Ashley-14 · Gość

Nocami nie śpi, płacze jak małe dziecko.
Straciła wszystko co było dla niej najcenniejsze. Dom, rodzina, miłość, przyjaźń teraz zostały tylko wspomnienia. Wszystko odeszło szybciej niż przyszło. Dziś jest tu w domu porzucona, niechciana i odepchnięta przez wszystkich. Nikt nie stara się jej pomóc, choć troszeczkę zrozumieć, dla wszystkich jest jakimś DZIWADŁEM, dla której liczą się tylko jej problemy. Jest w tym trochę racji, ale ona po prostu chce żeby ktoś wreszcie ją zrozumiał, pokochał. Czy to tak wiele ? Nie ma co liczyć na wsparcie najbliższych, została skazana na siebie i tylko mały zielony zeszyt, który jest jednocześnie jej pamiętnikiem. Zawsze wierzyła w Boga, był dla niej autorytetem, najważniejszą osobą w życiu. Teraz zwątpiła nawet w Niego, Władcę i Stwórcę tego świata. Dziś uważała, że Boga nie ma, za dużo osób cierpi, za dużo jest gniewu.
„Bóg daje wam tyle cierpienia ile zdołacie unieść” – to dlaczego ona leży, nie potrafi się podnieść i dalej jest skazana na ból i cierpienie ?.
Pewnej gwieździstej nocy wyjęła tę piękną jak i za razem ostra rzecz, połyskującą w blasku księżyca. To dzięki niej zawsze przychodzi ulga. Uzależniła się od zadawania sobie bólu. Dzisiaj też to zrobiła podcięła sobie nadgarstek, tym razem oba. Krew z ran ciekła nie miłosiernie. Wykrwawiała się. Spodziewała się tego, zaplanowała to. Na małej kartce napisała własną krwią krótkie zdanie: ;Przepraszam … Przepraszam że żyłam”. Miała dość, nie wytrzymała. Upadła na zimną posadzkę, na której robiło się czerwono od krwi. Skończyło się teraz jest szczęśliwa, nie musi cierpieć. Odeszła na zawsze.
Rano rodzice weszli do jej pokoju ujrzeli własną córkę w kałuży pełnej krwi. Wiedzieli, że umarła. Samotna łza spłynęła po policzku rodzicielki. Nie potrafiła dotrzeć do wnętrza tak bliskiej jak i dalekiej dla niej osoby.
Pogrzeb odbył się dwa dni później. Przyszli na niego wszyscy jej znajomi. Teraz gdy jej z nimi nie ma zrozumieli że była dla nich wszystkim. Wszyscy płakali za nią. Teraz pustka po stracie tej dziewczyny przepełnia każdego z osobna. Ona już nie wróci. Stracili ją na zawsze. Dlaczego teraz zrozumieli, że ona jest ich życiem, teraz kiedy jest już za późno ? Dlaczego ?

Hmmm ... To moje pierwsze opko. Mam 14 lat. Zapraszam do mojeg opowaidania. Czekam na krytyki ... Pozdrawiam

FuckYou

Straciła wszystko co było dla niej najcenniejsze.
Dom, rodzinę, miłość, przyjaźń.

Dziś jest tu w domu, porzucona, niechciana i odepchnięta przez wszystkich. Nikt nie stara się jej pomóc, choć troszeczkę zrozumieć, dla wszystkich jest jakimś DZIWADŁEM, dla której liczą się tylko jej(?) problemy.

Pewnej gwieździstej nocy wyjęła tę piękną jak i za razem ostrą rzecz, połyskującą w blasku księżyca. To dzięki niej zawsze przychodzi ulga. Uzależniła się od zadawania sobie bólu. Dzisiaj też to zrobiła, podcięła sobie nadgarstek(?) , tym razem oba.

Zdegustowany

Oklepane, ale fabuła, gdyby ja rozbudować bardziej, byłaby ok.
Błędy, błędy i jeszcze raz błędy.
A ta notatka na samym dole, to w kompletnie inne miejsce proszę.

Ale sie naczepiałam.
Przestraszony

Lola

Carmen_B

o.k. ale mogłoby być lepiej, błędów jest troszeczkę, ale ja się nie czepiam, bo sama nie jestem Danielle Stelle, ogólnie nie jest źle.

Lola

Carmen_B

Pisarka amerykańska, koleżanka czyta z tego wiem.

Lola

Och. Coś takie podejrzewałam xD I tak nawiasem: Masz taki sam avatar jak Good witch (with?)

Ravika

Ehh, pokochajmy opowiadania o masochistkach. Mocno oklepany temat, wiele takich było i nie zapowiada się na mniejszą ilość. Pomimo kilku błędów stylistycznych nie zauważyłam żadnych większych błędów ortograficznych. Opis tęksnoty wszystkich za bohaterką był taki... sztuczny? Nie mogę tego inaczej określić. Sama bohaterka kojarzy mi się z Mary Sue...

W każdym razie, nie było tragicznie. Pisz dalej, z czasem będziesz robiła mniej błędów

!

Andrzej

Fajna historyjka

ElNinio

No nieźle nieźle