Powrót do wspomnień. (Informacja!!!)

Lola

Piszę kolejne opowiadanie, choć jednego nie skończyłam. Pomysł chodził mi od dawna po głowie, lecz dopiero teraz zaczęłam go realizować. Th będzie występować tu raczej epizodycznie.
Dedykacja całościowa: Dla Shadow. Za "Annę". Choć nie powinnam dedykować tego "czegoś" nikomu.

~*~

Powrót do wspomnień.

Czas rozpocząć zabawę. Okrążenie pierwsze.

Magdeburg, rok dwa tysiące siódmy.

Po ogromnej jezdni, znajdującej się na uboczu miasta, śmigały samochody. Jeden za drugim. Noc zapadła już dawno temu. Na szczęście, dzisiejsza noc nie była zbytnio pochmurna.
Widać było, że czerwone i niebieskie auto, bardzo ze sobą rywalizują – jeden wyprzedzał drugiego, co momencik. Wystarczyło tylko przymknąć powieki i… Trach. Kolejna osoba ze swoją maszyną wyszła na prowadzenie. Lecz tak naprawdę nikt nie wiedział, kto kryje się pod kaskami wewnątrz pojazdu. Nikt.

Berlin. Gdzieś w centrum miasta.

Czy ktoś już kiedyś wspominał, jak zapamiętane wydarzenia mogą boleć? Nie? Nie, powiadali o tym w tych swoich kolorowych książeczkach dla nastolatek, które chcą popaść w depresję. Natychmiast. Lecz… Czy ktoś opowiedział to tak z sercem? Prosto, próbując przekazać wam wszystkie szczegóły? Dobrze wiemy, że to boli. Tak strasznie boli. Mimo to, postaram wam się to tak wszystko wyjaśnić. Bardzo dokładnie. Bo on, moja podpora, przy mnie będzie. I myślę, że będzie, choć trochę lepiej. Troszeczkę…

Obecnie jest środek roku szkolnego. Wstaję o szóstej rano, by zdążyć na pierwszą lekcję. Ale tylko w poniedziałek. W całej reszcie tygodnia chodzę do szkoły na popołudnie. I bynajmniej nie jest tak miło, jak miało być. Osobiście wolałabym, żebym miała całą resztę dnia, w porze obiadu, wolną, niż głupi poranek, kiedy zazwyczaj przykładam głowę do poduszki. Ani mi się śni wstać. Nawet głos jakiejś tam Elizabeth Swanner z porannych wiadomości, nie potrafi mi przywrócić świadomości.

Kurczę, złapałam głupi rytm, co oznacza, że powinnam przejść do sedna sprawy.
Po zwyczajnych, porannych czynnościach, takich jak zjedzenie śniadania czy umycie zębów, byłam gotowa. Miałam jak zwykle czekać, aż zadzwoni domofonem trzy razy pod rząd. To był nasz sygnał. Takiego samego używałam u niego, gdy chciałam niespodziewanie dostać się do środka. Zazwyczaj, brama od jego klatki miała zepsuty zamek, więc bez problemu mogłam się dostać do środka. A potem to już z górki – trzecie piętro, czwarte drzwi od lewej z charakterystycznym zadrapaniem. Tom posiadał psa. Scotiego, bodajże. A co najważniejsze, matka natura podarowała mu brata bliźniaka, który różnił się w stu procentach od niego samego. Nie powiem, czy był ładny i fajny. Mówiąc szczerze, nie zamieniłam z nim ani jednego słowa. Najbardziej prawdopodobną wersją jest ta, że nie miałam okazji.

Rozdzwonił się. Charakterystyczny dźwięk, przypominający sygnał denerwującego budzika rozniósł się z cichym echem po całym, skromnym mieszkaniu. Poprawiłam opadający ciemny kosmyk włosów zakładając go za ucho.
Otworzyłam drzwi. Jak zwykle powitał mnie zawadiacki uśmieszek, choć teraz już trochę stracił swojej pierwotnej barwy. Dredy, sięgające mu sporo za ramię, zostały osaczone przez niewielką gumkę, którą w połowie zasłaniała jasna czapka.
- Cześć. – Przywitałam się z nim przyjacielskim buziakiem w policzek. I kto teraz powie, że z Kaulitzem, a zwłaszcza starszym, nie można być na stopie koleżeńskiej?
- Gotowa?
Pokiwałam jedynie głową w odpowiedzi. Tak naprawdę, mógłby się w ogóle o to nie pytać. Odpowiedź była widoczna gołym okiem.
- No to przygotuj się psychicznie na kolejną dawkę szkolnej udręki… Jednakże, możemy pomarzyć o tym, że baba od religii na przykład złamie nogę. Byłbym wniebowzięty.

~*~

Dzwonek ufundowany przez gminę i zawieszony na jednej ze szkolnych ścian zabrzęczał głośno, oznaczając, że tortury dla uczniów drugich i trzecich klas, zakończyły się. Masa uczniów wysypała się z sal, marząc o komputerze czy też telewizorze z najnowszym filmem Antonio Banderasa.

Wyjątkiem byłam oczywiście ja. Amadea Firnikse. Oczywiście jako ostatnia musiałam skojarzyć, że powinnam się spakować i wynosić. Jednak mogę to zwalić na rozkojarzenie. Z pewnością. Ostatnio miałam ogromne problemy z koncentracją. Dłuższe skupienie na jednej rzeczy było zadaniem dla mnie niewykonalnym. Wielu nauczycieli zwracało mi uwagę, ale… To nie pomaga w żadnym stopniu. Czuję się, jakbym została wycięta na jakiś okres czasu z tego dziwnego świata, jakim jest Ziemia.
Chwyciłam szybko do ręki zeszyt od niemieckiego i wyszłam z pomalowanej na zielono, klasy. Miała sprawiać wrażenie przyjemnej, łagodzącej, lecz „coś” im (wiemy, o kogo chodzi) nie wyszło…
Doszła do swojej szafki upatrzonej przekrzywioną w lewo, czwórką. Tom śmiał się, jak dostawałam kluczyk, że dostała mi się „super, ekstra sztuka”. Nie omieszkałam mu wtedy wpakować torebką w łepetynę, za cytowanie jakże egoistycznego Kuzco… Nie moja wina, że go ubóstwiał. Ale powracając… Po przekręceniu kluczyka w zamku i ujrzeniu największego bałaganu w tej szkole, wrzuciłam owy przedmiot trzymany w dłoni do szafki. Nie opatrznie. Cała zawartość wylądowała u moich stóp.
- No niech to cholera jasna weźmie, no! Nienawidzę cię. – Uderzyłam piąstką w blachę. I gorzko tego pożałowałam.
- Jałć…? – Pisnęłam. Podskakiwałam na jednej nodze, jak wariatka i dmuchałam nie zimnym powietrzem na bolącą cześć ciała.
- Wszystko w porządku? – Zapytał starszy z bliźniaków. Dzięki Bogu, że go mam. Spada mi z nieba.
- Nie, co zresztą widać. – Westchnęłam przeciągle, a następnie rozpoczęłam żmudne wpakowywanie rzeczy na swoje pierwotne miejsce. Tom był na tyle pomocny, że mi pomógł.
- Dzięki. Ostatnio jest taka nieobecna… Najchętniej to bym została w domu do końca świata. I jeden dzień dłużej.
- Nie ma sprawy. Ja też mam takie dni, sama wiesz.
Dobrze wiedziała. Ten nastolatek, w tym czasie, był po prostu nie do wytrzymania. Nic więc dziwnego, że symulowała.
- Chodźmy. Moja mama pewnie czeka z obiadem.

Dwójka nastolatków wcale nie zwróciła uwagi na zapisaną kartkę leżącą na ziemi. Lśniącą w nielicznych promieniach wpadających przez okno. I to był błąd. Życie w nieświadomości, czysty przypadek… Powrót do wspomnień. Bolesnych wspomnień. Kolejne ciosy, rozdrapywane rany… Czy to wszystko musiało się stać? Czymże na to zasłużyli? Nie wiadomo. I cholera wie, kto wie.

~*~

Przyjemny wiatr wiał od zachodu, porywając moje włosy w prawą stronę i powodując, że niektóre kosmyki lądowały mi na twarzy. Noc była chłodna, co jednak nikogo nie dziwiło – zima tuż tuż, już depcze jesieni po piętach. Ani się nie obejrzymy, a zobaczymy pierwszy w tym roku śnieg. Za niedługo wigilia… Przerwa świąteczna, gwiazdka, sylwester… Jak ten czas szybko leci. Przecież niedawno byłam małym brzdącem, który cieszył się z kolejnej zabawki owiniętej w urodzinowy papier. To było tak dawno… Lecz każdy kto chce, pamięta takie szczęśliwe chwile. I mitem jest, że mali ludzie nic z tego okresu nie pamiętają. Może niezbyt dobrze, takimi migawkami, jakimiś zdarzeniami, ale pamiętają. Może to kolejny zmysł? Szósty, siódmy? Kto by to wiedział. Może ten człowiek, który za Boga się podaje? Tak bezczelnie.
Nie, przepraszam, wie to na pewno nasza pani od przyrody. W końcu jest na tyle inteligentną osobą.

Skręciłam w wąską uliczkę. Zdawało mi się, że budynki patrzą na mnie nie przychylnym wzrokiem, pożerają mnie i moje myśli, że moja prywatność została tak porządnie naruszona…Potrząsnęłam głową, chcąc wyrzucić upiorne myśli z głowy.
To już dziś…
Chwyciłam się rękami za głowę.
Zobaczysz, że kiedyś…
Głośny oddech między pustymi kamienicami.
Nie bój się… Będę przy tobie…
Jeden jedyny raz. Zobaczysz, to prawdziwa frajda. A ta adrenalina… Nie do opisania.
Podparłam się dłońmi najbliższej ściany.
Spojrzenie w oczy… Krótki pocałunek…
To koniec, nie ma już nic! – Słowa wykrzyczane w wiatr.
Tabliczka z nazwą miasta…
Tabliczka…
… z nazwą…
… miasta…
Myślisz, że cię uratują? Grubo się mylisz!
Szeroko otwarte oczy.
Noc…
W hotelu…
Ulotność, niewinność, głośne oddechy…
Jazz, klub i litr alkoholu.
Nie…
Nie…
Nie.
Nie!
Nie!!!

Cisza.

Nic nas nie uratuje. Głupcy. Zagubieni w dorosłym świecie, głupcy. Dzieciaki. Jak śmieliście?

Powoli mój oddech stabilizował się. To tylko wspomnienia, wspomnienia – Powtarzałam w myśli. Nic mi nie grozi, nie…

Człowiek stojący w pobliżu ukazał swoje uzębienie.
- Jeszcze zobaczymy się w Monachium… - Szepnął do stojącego obok niego kota. – Jeszcze się zobaczymy, moja mała Lady F. O.

Shadow

Przeczytałam wstęp i o mało, co nie zaksztusiłam się pitym własnie napojem. Dedykacja dla mnie? Szok, ale to miłe Smile

Dziękuję bardzo. Czymże sobie zasłużyłam? Przebywanie na "Annie" to dla mnie sama przyjemność. Kocham pisać, a teraz, gdy jestem w stanie, jakim jestem, tylko to mnie trzyma.
Pierwsza część. Powiem szczerze, że ładna. Podobała mi się. Ostatnio zauważyłam, że piszesz coraz lepiej. Ciekawie się zaczyna i z niecierpliwością czekam na dalszy rozwój wydarzeń. Ładnie to wszystko opisałaś, a przede wszystkim były moje ukochane opisy Smile

Jeszcze raz dziękuję za dedykację.

Lola

Dedykacja? Nic takiego. Nie wiem dlaczego, ale do ciebie jakoś się tak najbardziej przywiązałam

Tak czuję w serdcuchu...

Piszę co raz lepiej? Czuję się zaszczycona, zwłaszcza, że to wychodzi z twoich ust.

Shadow

Oj, nie przesadzaj. Jestem zwykłym człowiekiem. Przywiązałaś się do mnie? Miło słyszeć Smile

Ech, wszystko jest takie skomplikowane...

Lola

Coś o tym wiem.

Zwykłym człowiekiem? Nieee, przecież np. Sapkowski też jest zwykły i go wszycy chwalą xD

Shadow

Nie znam takiego kogoś xD No wiesz, ja jestem zwykła. Taka, jak Ty Smile

Lola

Dobra, ja też niezbyt dobrze... xD

Ależ kochana Shadow, ja jestem niezwykła xD W pozytywie, oczywiście. Więc jeżeli ty jesteś taka jak ja... Podbiłybyśmy świat! Rotfl

Shadow

O tak xD A teraz się zmywam, bo jestem strasznie śpiąca. Aj, aj. Nie wysypiam się ostatnio, bo męczą mnie straszne koszmary, uch.
Wiem, że jestem kochana xD

Lola

Ja też idę lulu. Ale w przeciwieństwie do ciebie, to ja się wysypiam.

Shadow

To Ci dobrze. Ja cały czas jestem śpiąca, bo budzę się w nocy i ze strachem rozglądam się dookoła...

Lola

I nie masz się do kogo przytulić... Rotfl

Ja mam misia xD

Shadow

Ja też xD Pieska, którego nazwałam Saba. Sama nie wiem, dlaczego xD Ale jest też moja podusia xD
Uch, a dzisiaj znowu miałam koszmar. Aj.

Lola

A jaki, a jaki?
<podnosi się z krzesła>

Shadow

A lepiej nie opowiadać, bo aż mnie dreszcze przechodzą, uch.

Lola

Mi się nigdy nie śnią, albo ja nie pamiętam Hyhy

Shadow

O to Ci dobrze. Ja przez pewien czas miałam tak, że śniły mi się po kolei wszystkie nauczycielki i koledzy z klasy. To było dopiero...

Lola

... szokujące Szok

Shadow

Tak. Szczególnie, że jeden z moich kolegów (naprawdę by tam pasował xD Obraził się na mnie za to) pracował w cyrku. Skakał przez wszystkie obręcze, po linach, jak małpa xD
A drugi, który raz na pół roku umyje włosy xD został fryzjerem. W dodatku moim, o.

Lola

To już się boję jako fryzurkę ci wyczarował

Shadow

Tak, ja też się bałam, ale w końcu jej nie zobaczyłam. Bo jak on mi ściągał opaskę z oczu (bo to podobno miała być jakaś nowość), to wtedy się obudziłam. I całe szczęście Very Happy

Lola

Taak, a komu dziękujemy? Matce naturze czy budzikowi?

Shadow

Oczywiście, że budzikowi xD Chociaż nieraz miałam ochotę zrzucić go ze schodów, bo zawsze, jak śnił mi się Bill, to dzwonił w najciekawszym momencie, ale tym razem uratował mi życie Very Happy

Lola

Złóż mu sekundowy hołd xD

Shadow

Już złożyłam xD Mam nadzieję, że teraz mi nie będzie przerywał w tych ciekawych momentach xD

Dobra, spadam. Siostra się wpycha, uch.

Lola

Ja też mam nadzieję

O ta wredota. A masz krzesłem Krzeslem go!

Informacja!!!
Część obecnie się pisze. Postaram się, aby ukazała się przed moim wyjazdem, lecz niczego nie obiecuję. Mam narazie trzecią stronę.
Wasz Lolek.